باصدایی گرفته و نفسی بریده

امیدم ناامید شد وهیچگاه عطرپیراهنت را باد نیاورد....

هرروز چشم براه جاده ی بی انتهای انتظارم

بااحساساتی پراز درد و چشمانی پراز اشک

نه من یعقوبم و نه تو یوسف و نه اینجا کنعان....

ما فراموش شدگانیم که در عمق خاطره ها مدفونیم.............